Mt Rosa 2010

„Stutt ferðasaga“

Gummi fór í Alpana í sumar með 3 öðrum ísölpurum og fórum við svokallaða „spaghetti traverse“ á Monte Rosa og kemur hér smá frásögn. Þessi traversa inniheldur nokkra 4000m+ háa tinda og tekur fimm daga. Gist er í fjallaskálum á leiðinni í góðu yfirlæti og stemmingu. Hópurinn samanstóð af Ágústi Kr. Steinarrssyni (aka. the Professional), Jóni Heiðari Rúnarssyni (aka. Old Steel), Magnúsi Smára Smárasyni (aka. Dopermann) ásamt mér (aka. Sleepwalker).

Við flugum frá Íslandi laugardaginn 17. júlí til Basel og tókum lest þaðan til Zermatt eftir góða viðkomu í óþægilega úrvalsmikilli útivistarverslun. Komum til Zermatt um kvöldið, og eftir erfiða máltíð komum við okkur niður til að hvílast undir átökin.

Á sunnudeginum eftir talsvert undirbúningsstreð fórum við svo loksins upp í fjöllin að Klein Matterhorn og gengum þaðan á Breithorn (4164m) sem er talinn einn auðveldasti 4000m tindur Alpanna. Það kom okkur ekki á óvart, en ekki var útsýnið amalegt þar sem Matterhornið og Mt. Blanc blöstu við í aðra áttina og svo Mt. Rosa kerfið sem við vorum að ganga eftir í hina. Við héldum því áfram í austur eftir hryggnum og niður í skála sem heitir Val d‘Ayas.

Á tind Breithorn

Við sváfum dáldið lengur en flestir í skálanum, bæði til að hvílast þar sem við komum frekar seint kvöldið áður og ég var líka hálf druslulegur fyrsta daginn. Fann mikið fyrir orkuleysi en sem betur fer ekkert verra en það.

Við héldum af stað uppúr 8, langt á eftir hinum sem voru búnir að búa til þessa fínu braut fyrir okkur og við héldum uppá Castor (4228m), auk þeirra kosta að vera ekki í troðningi uppá topp þrátt fyrir eitthvað fólk. Castor var mjög flottur, skemmtileg leið upp og nóg myndefni. Við Jón Heiðar vorum tveir saman á flestum tímum, en á nokkrum stöðum vorum við allir 4 saman í línu. Eftir skemmtilegt streð vorum við komnir uppá topp þar sem ein kona stóð eins og illa gerður hlutur að bíða eftir einhverjum félögum sínum sem fóru að kanna austurhrygginn.

Við tókum nokkrar myndir og eltum svo fljótt Ágúst og Magga sem voru komnir austur eftir hryggnum sem er alpalegur og nokkuð flottur. Fljótt lækkar maður sig niður í skál þar sem leiðin uppá Lyskamm west blasir við manni. Hinsvegar fékk Lyskamm að biða næsta dags og snerum við niður í næsta skála (Q-Sella hut) sem var talsvert neðar (um 3500m).

Það er góð og notaleg tilfinning að koma niður í skála í Ölpunum, fá sér heitt að drekka, leggjast í sólbað og bíða eftir matnum. Þetta kvöld leið mér bara vel þartil nóttin kom, en ég svaf nánast ekki neitt og fékk þar viðurnefnið Sleepwalker þar sem ég hélt ósofinn út í næsta dag sem var sá allra flottasti og erfiðasti í ferðinni. Við skálann var verið að prufa prótótýpur af útivistartjöldum og var merking í skálanum um „high mountain test area“ hjá nokkrum framleiðendum.

Svefnleysið háði mér nánast ekki neitt þar sem ég lét spenninginn algjörlega ráða ferðinni og hlustaði ekki á væl þreytunnar. Við rifum okkur snemma á fætur og eftir morgunmat með nóg af hunangi og Nutella súkkulaði héldum við í átt að skálinni milli Castor og Lyskamm west. Eftir góða stund vorum við komnir upp í skálina og horfðum angistaraugum á brekkuna upp Lyskamm. Hún virtist vera helvíti brött og var ég tilbúinn að fara að nota 3 punkta brölt upp ísbrekkuna. Svo reyndist hún ekki eins brött og okkur sýndist auk þess sem algjör eðal-spor höfðu verið höggin í brekkuna. Að troða í 4300m hæð er ekki óskaverkefni allra og vorum við því mjög fengir að geta notað spor. Þetta var ekki langt þó bratt væri og fljótlega stóðum við á brún Lyskamm west og biðum spenntir eftir framhaldinu, enda vissum við að við værum að fara útí eitthvað svaðalega flott þennan dag.

Þegar við vorum komnir yfir toppinn á Lyskamm west (4479m) kom hryggurinn eða traversan í ljós, þetta var smá helvítis hryggjarspíra sem tengdi tindanna saman, frá 40cm uppí 2m breiðan og rúmlega 1000m niður. Nú fékk myndavélin að njóta sín þegar maður stóð vel og horfði yfir þessi ósköp. Við hinkruðum aðeins eftir fólki sem var að koma yfir hrygginn þar sem ekki var fýsilegt að mætast mikið þarna, aðallega ef það er hægt að komast hjá því. Þetta sér maður ekki á Íslandi, Þverártindseggin sjálf kemst kannski næst þessu en hún er nú samt bara tvíbreiður þjóðvegur miðað við þetta. Kannski ef suðurhryggurinn sem tengist egginni væri úr graníti en ekki líparítmöl væri þetta sambærilegt. Eftir að hafa dást að þessu og grínast í smá stund var látið vaða. Ágúst og Maggi fóru á undan og við héldum á eftir.

Við vorum komnir dáldið út á hrygginn þegar við sáum fólk koma á móti, við fundum þá flottan stað til að setjast niður og éta smá nesti meðan þau komu framhjá, þennan stað kölluðum við flottustu kaffistofu í heimi, eða allavega það sem við höfum séð.

Stutta sigið á Lyskamm hryggnum.

Á leið okkar yfir mjóa hrygginn var mikið djókað til að halda hausnum í lagi og var t.d. velt fyrir sér hvernig menn hefðu hægðir á svona hryggjum. Ein hugmyndin var að losa niður um sig, skella svo ísöxunum á hryggbrúnina og halla sér aftur, þannig væri jafnvel hægt að fara í keppni hversu mörghundruð metra frjálsu falli menn nái.

Liskamm east var magnaður, kross er þar uppi til minningar um þá sem hafa farist á fjallinu og útsýni er frábært til allra átta. Leiðin niður af tindinum austanmegin var hinsvegar mun brattari hryggur en við bjuggumst við, enda kannski ekki furða þar sem hann hefur sömu gráðu og Lions hryggurinn á Matterhorn. Niðurgangurinn gekk hinsvegar vel þar sem stranglega bannað var að detta og var gott að komast niður á þokkalega sléttan jökul við hryggjarsporðinn.

Eftir góða pásu þar sem við fengum okkur smá nesti og sæluvíman byrjaði að renna af okkur héldum við niður í næstsíðasta skálann, Gnifetti hut (3650m) sem var talsverð lækkun eftir tind dagsins.

Þessa nóttina svaf ég duglega, enda var ég orðinn ansi þreyttur eftir að hafa öðlast nafngiftina Sleepwalker, um kvöldið þegar við vorum að sóla okkur og bíða eftir matnum skalf ég úr kulda og drakk heitt te, Yndislegt líf.

Næsta dag vorum við enn vel sæludrukknir eftir Lyskamm traversuna og byrjuðum að ganga upp að Margherita hut, sem stendur uppá p. Gnifetti/Signalkuppe (4554m). Á leiðinni komum við við á Parrotspitze (4432m) sem var skemmtilegur útúrdúr. Þaðan fengum við mjög flotta sýn á Liskamm og prufuðum aðeins að klettabrölta sem tekur lúmskt mikið á í 4400m hæð! Tókum góða en dýrkeypta pásu við austurenda Parrotspitze þar sem sólin hafði brætt snjóinn svo mikið að við þurftum að vaða djúpan blautan snjó hátt uppað hnjám dáldin spöl til að komast aftur í slóðina úr Parrotspitze útúrdúrnum. Við komum þreyttir og sælir uppí Margherita sem er alveg magnaður kofi sem stendur ofaná Signalkuppe í 4554m hæð. Þarna uppi var aðeins öðruvísi að hvíla sig, maður fann alveg fyrir hæðinni, enda höfðum við sofið nánast allar nætur undir 3700m framað þessu. Allir gátum við þó sofið.

Morguninn eftir var kominn duglegur skafrenningur og mjög þungt yfir og skýjað. Við blésum fljótt af áformum um að taka Dufourspitze sem er hæsti tindurinn þarna, en til að komast á hann þyrftum við að klöngrast eftir enn einum klettahryggnum og okkur leist ekki á það í þessu veðri og aðstæðum þegar allt var orðið hvítt. Við héldum því beint niður Gorner glacier sem liggur niður á milli Liskamm og Dufourspitze eins og allir aðrir sem vöknuðu í skálanum. Þá hafði byrjað að skafa kvöldið áður og var bara komin púðurskel yfir snjóbráðina þannig að það þurfti að vaða uppað hnjám langleiðina niðurfyrir 3500m eða þartil við vorum komnir langt niður í brotinn jökulinn.

Þessi leið var fjandi löng, en við byrjuðum frekar snemma og gengum hratt niður. Gott var að komast niður í sólina við Monte Rosa hut og fá sér ískalda og góða kók! En við vorum að taka Diamox lyf til að sporna við hæðarveiki fyrstu 3 dagana uppi og aukaverkanir þess er t.d. að allir gosdrykkir verða gallsúrir, sem er með því hrikalegra sem ég get ýmindað mér, samhliða því að fá náladofa í hælana og kinnarnar.

Leiðin frá Monte Rosa hut að lestarstoppistöðinni(2500 - 3000m ) var einnig drjúg og tók vel í með allt draslið á bakinu. Þar var stokkið uppí næstu lest og haldið niður til Zermatt. Ein dama fékk þann heiður að fá okkur í sætisbásinn sinn og af svipnum á henni að dæma var hún ekki ánægð með lyktina af okkur strákunum eftir 5 daga háfjallaferð með tilheyrandi glæsibrag.

Þegar komið var niður til Zermatt var farið beint á næsta veitingastað og étin dýrindis pizza sem skolað var niður með köldum svalandi bjór. Þvínæst komum við dótinu uppá hótel og svo skelltum við okkur í spa sem var frábært að komast í nokkrar mismunandi gufur, sturtur, fótabað og slökunarherbergi eftir það sem á undan var gengið.

Margt lærðum við á þessari för. Ég notaði ekki öll fötin sem ég hafði meðferðis, ég var með rúm 3kg af ljósmyndabúnaði sem Jón var svo góður að létta stundum frá mér ofl. atriði. Það er númer eitt að vera léttur í svona ferðum til að geta farið hratt yfir. Við vorum ekki með svefnpoka heldur bara silki-liner því teppi eru í skálunum. Ekki heldur nniskó/sandala því það er til staðar í skálunum líka. Nesti fær maður í skálunum, vatn og allt sem til þarf.

Við vorum allir með snjóflóðaþrenningu, skóflu, stöng og ýli, ég var með eina ísexi (klifurexi), sumir voru með eina klifur og eina göngu. Þarna skiptir vigt öllu og því myndi ég næst taka með létta gönguexi, sleppa 3laga buxunum og kannski taka það til skoðunar að taka bara eina linsu... hehe